Project beschrijving
In het landschap tussen Zalk en Kampen, vlak tegen de Venedijk, lijkt het alsof een stuk van het dijklichaam is losgeslagen. Maar daarvoor is het te gaaf. Wacht. Een curve. Benen? Billen? Een rug? Twee reusachtige, met de aarde verstrengelde ‘lichamen’. Het is moeilijk te zien: lossen ze op in de aarde of komen ze er langzaam uit tevoorschijn?
Knibbeler: ‘Ons leven speelt zich steeds meer af op schermen, met steeds minder aandacht voor het fysieke en aardse. Onze maatschappij doet een groot beroep op ons hoofd en het is makkelijk om het contact met je lichaam te verliezen, en dat vooral te zien als een voertuig, waarvoor we pas aandacht hebben als iets niet meer werkt.
Ik zie veel paralellen in hoe we met de aarde omgaan. De illusie van afgescheiden zijn van ons lichaam en de aarde maakt dat we op beiden roofbouw plegen. Onze relatie met de aarde verkeerd in een crisis. Voor de gevoelens van verlies die je hierbij kunt voelen heeft de filosoof Glenn Albrecht het woord ‘Solastalgia’ bedacht: ‘Homesickness when you are still at home’.
Kunnen we de verstoorde relatie herstellen? Wat ontdekken we als we letterlijk aarden en niet alles proberen te begrijpen, maar lichamelijk waarnemen? Gaan we dan voelen dat wat we de aarde aandoen, we ook onszelf aandoen?
